یاد اون قدیما به خیر؛
همون روزهائی که رفقا وقوف در عالم مجرّدات داشتند و هنوز بازار تبلیغ و تدریسشون گرم
نشده بود، یآدش، به خیر ؛
یاد همون روزهائی که سَرِمون خلوت تر بود و احوالاتمون بهتر، به خیر ؛
یاد خسته گی های کهنه ای که با گعده های چند دقیقه ای از وجودمان رخت بر بسته و می رفتند، به خیر؛
یاد سال های اوّل طلبه گیِ مان که هر از چند گاهی برای رفع خستگی و تجدید قوا سر به کوه و بیابان می گذاشتیم و از طبیعت نیروئی مضاعف می گرفتیم، به خیر؛
